سه ضلعی مسموم !
ال مور: کتک های گاه و بی گاه از همسرِ پدر، بی مهری های همسر اول، خیانت و اعتیاد همسر دوم و وعده های دروغین همسر سوم، سه ضلعی سرگذشت اش را با «بی مهری»، «اعتیاد» و «خیانت» رقم زده است.
به گزارش ال مور به نقل از ایسنا، بزرگراه شهید محلاتی شرق به غرب، پیش از خروجی بزرگراه امام علی را که بگیریم از راه دسترسی محلی می رسیم به محله ای که پناهگاه زنان و کودکان کارتن خواب و بهبود یافته از اعتیاد است؛ پناهی به نام «سرای مهر». کنج هر گوشه اش را که نگاه نماییم زنانی می بینیم که قسمتی از سرگذشت شان آغشته به تریاک، حشیش، هروئین، منقل، وافور و چپق و... است از شیرین که روزگارش با تریاک سیاه شد تا اریسا که به خاطر چند ماه چادرخوابی در خیابان، فرزندش را بر اثر خفگی آب از دست داد.
اریسا دو سالش بود که همسر اولِ پدرش متوجه ازدواج او با زنی دیگر می شود و از مادر اریسا می خواهد که از همسرش جدا شود. خانه ای که طنین زندگی و قهقهه های دوران کودکی او جایش را به کتک های گاه و بی گاه از سمت همسرِ اول پدرش می دهد و اریسا بجای مهر و محبت، در خانه همسرِ اول پدرش بزرگ و بزرگ تر می شود. می گوید: «زن بابام اجازه تحصیلات عالیه رو نداد».
صورت زیبا و صدای ظریفی دارد و ابروهای کمانی اش روی پوست سفید و چشمان قهوه ایش سایه انداخته است. چین و چروک های جاخوش کرده روی صورتش، هم بیش از تاریخ شناسنامه اش را نشان میدهد.
پدرش نمایشگاه دار ماشین بوده که جهت راه اندازی نمایشگاهی دیگر، به گرگان سفر می کند. سفری که درنهایت به ازدواجی باردیگر ختم می شود، بدون آنکه با همسر دومش، سخنی از همسر اول به زبان آورد و ثمره این ازدواج می شود دختری به نام «اریسا».
صحبت های اریسا درباره گذشته اش به چند واژه از «دروغ»، «خیانت» و «اعتیاد» منتهی می شود. فرزند و جوانی اش رنگ باخته و قربانی بی مهری شده. رمقی در چهره اش نیست. می گوید: «از ۲ سالگی که از مادرم جدا شدم، وضع پدرم خوب بود و نمایشگاه ماشین داشت اما متاسفانه بلا و قدر...، یعنی زن بابایی داشتم که هنوز اثراتش روی بدنم هست چون من پیش زن بابام زندگی کردم. خدا بیامرزه پدر و مادرم رو، مادرم شمالی و بچه گرگان بود. بابام و زن بابام تهرانی بودن، بابام میاد گرگان و با داییم آشنا می شه و اونجا هم یه نمایشگاه ماشین میزنه. دیگه رفت و آمد خانوادگی و اینور و اونور، مامانم رو می بینه خوشش میاد. میاد خواستگاری میگه خانوم اولم (زن بابام) فوت کرده و دو تا بچه ازش دارم که پیش مادرخانومم تهرانن. خانواده هم میان تحقیق می کنن و شاگرد نمایشگایی هاش میگن آقای وکیلی زن نداره و زنش فوت کرده، با هم وصلت می کنن. زندگی خوبی هم داشتن.»
پس از گذشت چهار سال از زندگی مادر اریسا با پدرش، همسر اول پدر او از این ازدواج مطلع و روانه گرگان می شود «زن بابام به مادرم میگه تو طلاق بگیر من بچه ات رو مثل بچه خودم بزرگ می کنم. مامانم به اصرار و خودکشی و هزارتا اتفاق و... چون که بابام رو دوست داشته، اما دیگه نمی تونه و وقتی بابام بهش میگه طلاقت رو بگیر، مامانم جدا می شه و دادگاه حضانت منو می گیره، یعنی بابام گفته بود که حضانت بچه باید با خودم باشه. از ۲ سالگی دیگه مصیبت من آغاز شد.»
اریسا که از دو سالگی با همسر اول پدر و برادر و خواهران ناتنی اش زندگی می کند، می گوید: «از ۷ سالگی قشنگ اذیت و آزارهای زن بابام رو یادمه که کوچکترین جرقه ای می دید کتک می زد، نه فقط با دست، من الان هر اشیایی که می بینم وحشت دارم. بابام هم هیچی نمی گفت، دو سه بار فهمید و هی درگیر شدن، بعدها ترس و ترس و ترس روی من غلبه کرد، بچه ای که از ۲ سالگی کتک خورد. دیگه من جرات نداشتم از دستش نفس بکشم.»
نفس عمیقی می کشد و خس خسی از درون قفسه سینه اش بلند می شود. «دیگه گذشت تا این که رسید به زمان ازدواجم، یعنی ۱۸ سالگی و نخستین ازدواجم بود که پسره سوپرمارکت داشت ولی من اصلا دوستش نداشتم. زن بابام هر خواستگاری برام میومد رد می کرد، می گفت این دیوونه است، منگوله... بعد می رفت توی فامیل می گفت برای بچه ام خواستگار اومده برای این نیومده. دو سه تا خواستگار خوب داشتم که رد کرده بود، زنداداشم گفته بود برای این بنده خدا اومدن تو چرا تعریف "مونا" و "مریم" رو می کنی؟ رد می کرد دیگه. آخر این یکی اومد که سوپرمارکت داشت. فقط یادمه توی اتاق خواب زن بابام بودم و داشتم نماز می خوندم که گفتم هرچی بادا باد.»
می پرسم، چرا زنِ پدرتان این یکی خواستگار رو رد نکرد که می گوید: «چون سوپرمارکتی داشت. دید معمولیه و سطح فرهنگشون اونقدر باکلاس نیستن، ازدواج کردیم. ولی شوهر خواهر ناتنی من فوق دکترای پتروشیمی بود و اون یکی دیگه کارخونه داره. هوای اونارو داشت.»
اریسا پس از هر چند جمله، نفس کم می آورد؛ تنگی نفسی که حس می کنم ریشه در تنش های روحی و روانی دوران کودکی اش دارد. با حسرتی که از صدایش بلند می شود، می گوید: «الان ۱۵ ساله محرابم رو ندیدم. تا ۵ سالگی محراب پیش خودم بود، ولی وقتی طلاق توافقی گرفتیم قرار شد محراب پیش اون باشه. هی می رفتم، می دیدم و می اومدم که دیگه نشد ببینمش.» «حمید (همسر اول) معتاد پول بود؛ عموت رییس بانکه چرا پول برام نمیگیری؟ بابات وضعش خوبه، پول بگیر ازش، می رفتم سرکار منشی و دستیار دکتر بودم، اون سال مگه چقدر می دادن؟، اجاره خونه، ایاب و ذهاب ساختمون، هزینه های رفت و آمد پسرم همه چیز پای خودم بود. می رفتم مغازه اش برای خرید بیسکوئیت، می گفت پولش رو بده تا بهت بدم. باید من پول می دادم برای خونه خودش خوراکی می خریدم و آذوقه می بردم. دیگه جدا شدیم و اومدم تهران.»
اریسا پس از جدایی از همسر اولش با مردی به نام «امیر» آشنا می شود و با او ازدواج می کند؛ همسری که پای او را به مصرف مواد مخدر و شیشه باز می کند و او را در دام عشقی یک طرفه می اندازد. می گوید: «دنبال کار بودم که آتیش زندگیم اومد؛ امیر. من بیش از این که معتاد به مواد بشم، معتاد امیر شده بودم.»
«امیر اومد جلو. اون موقع نه مصرف کننده بودم نه چیزی، توی شرکت کار می کردم. اومد جلو و قصد آشنایی داشت. گفتم اهل آشنایی نیستم. اصلا توی این خط ها نبودم، اونقدر که سختی کشیده بودم. یک هفته نکشید که با پدرش اومد خواستگاری. دیگه همه قبول کردن و پسند کردن. پلیس شهرداری بود. هم خوش استیل و هم خوش قیافه بود، همه چیزش مد نظرم بود یعنی چیزی که توی دلم بود دوست داشتم، اما شناخت نداشتم ازش. امیر اومد توی زندگیم و اسیدی شد که پاشید توی زندگیم. یک دل نه که صد دل بهش وابسته شدم و مصیبتا آغاز شد.»
صدایی از آن طرف حیاط حرف هایمان را ناتمام می گذارد؛ «مامان»، «مامان» می گوید و به سمت اریسا می دود و موهای خرمایی اش را با نوازش باد به این طرف و آن طرف صورتش می سپارد. سه سالش است. «مامان اون دامن رو بپوشم، بعد توی اتاق درش بیارم؟ اون دامن که بلنده.» اریسا با لحنی جدی می گوید: «برو. برو داریم صحبت می کنیم» انگار دوست ندارد دخترکش از داستان زندگی اش چیزی بداند. همزمان دختربچه دیگری به سویمان می آید و نزدیک و نزدیک تر می شود، «مامان میشه منم دامن بپوشم؟» اریسا به جهت اینکه بچه ها را از این فضا دور کند، به «باشه »ای بسنده می کند و با جدیت هرچه بیشتر می گوید: «دیگه برید.»
سرش را پایین می اندازد و آغاز به بازی با انگشتانش می کند. «امیر چند ماه نکشید که شیشه رو آورد وسط و گفت این خوبه. شنیده بودم که مواده. البته الان نمی گم اون گناهکاره. یه زمانی همه اش می گفتم خدا لعنت کنه امیر رو. موجب شد من معتاد بشم. ولی نه من خودم که عقل داشتم، ای کاش خودم این کار و نمی کردم. متاسفانه افتادم توی این چالش و توی مصرف. چه مصرفی ولی... عذر خواهی می کنم ۵ روز مصرف می کردم، بعد ۱۵ روز نمی کشیدم. عجز امیر رو داشتم، من بیشتر معتاد به امیر بودم، نه مواد مخدر. با هم زندگی می کردیم ولی دیگه مصرف کرده بودم، دیگه مال خودم نبود.»
اعتیاد امیر به مواد مخدر، اریسا را هم به گودال سیاه مواد مخدر پرتاب می کند: «تمام دندون های عقبم رو از دست دادم اونقدر که نسخی مواد رو کشیده بودم، اصلا نمی فهمیدم لذت مواد یعنی چی؟» از او می پرسیم، وقتی ازدواج کرده بودید، امیر معتاد نبود؟ می گوید: «نه. بعدها دوستاش به گوشم رسوندن که تفننی این کار رو می کرده. یعنی تجربه اش رو داشته.»
اریسا از زندگی اش با امیر تعریف می کند: «امیر یه دختر ۵ ساله داشت که اون موقع ۵۹ کیلو بود. یعنی معذرت می خوام یکی می خواست اونو نگه داره. گریه می کردم و نمی تونستم؛ چون افراط غذایی داشت. امیر آوردش پیش من. پریناز (همسر اول امیر) بچه رو گذاشته بود رفته بود اردبیل. توی مراحل طلاق بودن. بعد یه نامردی هم که کرد، وقتی ما صیغه کردیم، به من نگفت زنم رو طلاق ندادم. گفت شناسنامه ام رو گم کردم، فعلا صیغه نماییم تا بعد» نفس عمیقی می کشد و باردیگر تنگی نفس، نفس اش را به خس خس می اندازد. «دخترش یک مصیبت بود که می خواستم بزرگش کنم. ولی به هر حال به خاطر خلاءهایی که خودم داشتم گفتم اشکال نداره، بچه اش رو بزرگ می کنم، ولی وسط راه پس افتادم، دیدم نمی تونم. من اون موقع خودم ۶۵ کیلو بودم.» «ولی به هر حال به عشق امیر (یه عشق الکی) موندم چون بیش از حد دوستش داشتم.» «حاصل زندگیم با امیراین بود که افتادم توی اعتیاد. از دو طبقه خونه، دو تا مغازه، دو تا ماشین، همه رو... به خاطر کارهایی که می کرد، رفت؛ به صغیر و کبیر رحم نمی کرد.»
حاصل زندگی اریسا با امیر سه فرزند به نام آرنیکا، محمد و امیرحسین بود که چند سال پس از زندگی با امیر به کمپ ترک اعتیاد می رود و بعد از آن، آواره محله های شهریار می شود. «پرشیا صفر زیر پاش بود ولی چون پیش کسی نرم و فقط دنبال این باشم، رفتم توی بیابون چادر زدم. ملت از همه ارگان ها میومدن که پاشو بریم می گفتم نمی خوام، فقط امیر. یه مریضی بود دیگه. اصلا نمی دونستم کجاست؟ خونه رو هم داده بود رفته بود که مهریه همسر اولش رو بده. فقط به گوشم رسیده بود که امیر همه جا هست.»
اریسا طی این چادرنشینی، امیرحسینِ یک ساله اش را بر اثر خفگی در آب از دست می دهد. بغض گلویش را می گیرد و سوی نگاهش به ویرانه هایی از گذشته اش خیره می شود. «اون روز ننگی که پیش اومد، آتیش می گیرم و جیگرم در میاد. بامداد بلند شدم دیدم بچه یک ساله ام، امیرحسینم افتاده بود توی آب. توی چادر پیش خودم بود. همون شبش هم باباش اومده بود، ولی نمیدونم میگن امیرحسین رفت توی آب، تجسس و آگاهی اومد. عکس گرفتن، زدن خفگی آب.»
بغض گلویش را فرو می خورد و اشک های حلقه زده پای نگاهش که سفیدی چشمانش را سرخ کرده، از روی گونه اش لیز می خورد و روی دستش می چکد. «امیرحسین قشنگم. یک سالش نشده بود. دوتا دندون داشت. بدترین روز زندگیم بود. میدونی... مُردم دیگه. این صدهزار بار زنده به گور شدنه. تاوان امیر رو من بد پس دادم. تاوان دوست داشتن و عشق بیهوده. الان باورت میشه از هرچی مردِ بیزار شدم. به هیچکس دیگه اطمینان ندارم. از اونور ماشین بهزیستی اومده بود، میخواست اون دوتا بچه ام رو ببره. گریه می کردم. همسایه بغلی گفته بود، نفرین می کردم، اومده بود دستام رو می گرفت می گفت به خدا به خاطر خودته. داری عذاب می کشی. خیلیه مرد انقدر نامرد که خبر میفرستادن توی بهترین رستوران ها با این و اونه. دوستاش از لجش میومدن به گوشم می رسوندن، می گفتن تو چجور زنی هستی؟ شوهرت اینور و اونور، با این و اون، ول کن برو. بچه هاش رو بنداز جلوش، برو. مگه طاقت می آوردم؟ من این اریسا نبودم. من اریسای مرده بودم. فکر کن آرنیکا و محمد رفتن... توی یه روز سه تا بچه رو از دست بدی؟»
پس از مرگ امیرحسین، سازمان بهزیستی فرزندان اریسا را به مادرشوهرش می سپارد، اما او از پذیرفتن آنها امتناع می کند. در نهایت آرنیکا و محمد به بهزیستی می روند. «امیر کوبوند منو که دیگه آخر سر جدا شدم» با چشمانش به دختربچه هایی که آن طرف حیاط بازی می کنند اشاره می کند و ادامه می دهد: «اومدم با پدر اینا (فرهاد). فرهاد قبلا مارو می شناخت. سرکتاب باز می کرد و از این کارا می کرد. همیشه بطورمثال همین فرهاد، بابای اینا می گفت اون موقع ما غبطه می خوردیم که این همه امیر به اریسا خیانت می کنه ولی این زن به پاش وایساده. خلاصه بابای اینا هم ترک کرده بود که با هم ازدواج کردیم. عهد و پیمان بست که بچه هایت رو از بهزیستی میارم و ال می کنم و بل می کنم؛ شعارهای الکی، من ساده ابله هم... خیلی دانا بودها. حالا خودش نیست، خداش هست، خیلی دانا بود و نسبت به خدا خیلی دانش داشت و خیلی چیزهارو بهم یاد داد اما متاسفانه مواد...، کلانتری بردش کمپ و پاک شد و قرار شد که دیگه مصرف نکنه، ولی گریزی هی میزد.»
اریسا درنهایت به علت اعتیاد همسر سومش فرهاد، از او هم جدا می شود. «فرهاد دلم رو سوزوند. فرهاد با علم دانایی که میدونست من برای امیر چقدر اشک ها می ریختم؛ گریه می کردم؛ رفت....»
جملاتش با کلماتی مبهم و لحن صدایش از خشم و نفرت پر می شود. اشک در چشمانش باردیگر و باردیگر حلقه می زند «به قرآن زنی نبودم که توقع داشته باشم. فقط ازم سو استفاده کردن. چون هیچ گاه توقع نداشتم. من توی زندگیم...» بغض می کند و حلقه های اشک این دفعه شدت می گیرد و رد اشک های خشک شده قبلی با اشک هایی باردیگر شسته می شوند. بغض در گلویش می ترکد و ناپیوسته صحبت هایش را کامل می کند. «بچه های طلاق همیشه یه احساس معنوی توی زندگیشون کم دارن. نیاز به محبت دارن. هیچی نمی خوان. الحمدالله خونه پدرم، پدرم دارا بود. همه چی توی زندگی پدرم دیدم. گشنه نبودم. دنبال محبت بودم، همین. خلاء محبت. نه محبت مادر دیدم، نه پدر، نه خواهر. یه برادرم یه کم هوامو داشت. خب از این زن چرا سوءاستفاده کردین؟.»
اریسا در غم فراق فرزند چنان مات و مبهوت شده که باور نمی کند بی مهری امیر را نسبت به عشقی که نثارش کرده بود. باور نمی کند بی مهری و بی خیالی امیر را نسبت به مرگ فرزندشان که بی جان روی زمین افتاده بود. باور نمی کند بی مهری فرهاد و حمید را. باور نمی کند کتک های همسرِ پدرش را. درونش پر شده از خشم و هزاران ناباوری. چشمانش از شدت تعجب گرد می شود. به دستانش که حالا آنها را تا جلوی صورتش نگه داشته خیره می شود و تمام آن لحظاتی که امیرحسین بی جان روی زمین افتاده بود را از مقابل چشمانش می گذراند. «روزی که پسرم امیرحسین رو از دست دادم امیر گذاشت رفت. وای امیرحسین جنازه اش روی زمین. هنوز از اون صحنه ها، مغزم منفجر می شه. همینجوری بچه ام دستاش مشت روی زمین. خب چرا امیر؟ خیلی سخته. خیلی خوب شدم اینجا اومدم. خیلی. من درب و داغون بودم. توی خونه تنهایی همه اش می نشستم. فقط گذشته تلخ داشتم؛ یعنی تا ۱۸-۱۹ سالگی که فقط کتک زن بابا بود. بخور کتک هارو. بعد که ازدواج ها همه شکست خورده. هی توی خونه بابام که بودم می گفتن اریسا خوشبخت میشی. تو علیرغم این زن (زن بابا) وقتی ازدواج کنی، ببین چه شوهری گیرت بیاد. چی بشه زندگیت. امید به اون داشتم.»
اریسا پس از جدایی از فرهاد، سه سال در ساختمان ۳۰ واحدی سرایداری می کند، اما در دوران شیوع کرونا، به بیماری کرونا مبتلا می شود. می گوید: «کرونای گوارشی که گرفتم زوم کرد روی اعصابم. میدونی که کرونا میزنه به اون قسمتی که بدنت ضعیفه، برای منم زد روی اعصابم. عین دیوونه ها شده بودم. دیگه جوری شده بود می رفتم توی خونه، میومدم بیرون. خدایا چرا اینجوری شدم؟ استرس، استرس. دیوونه شده بودم.» «یه اتاق کوچیک بود ولی خداروشکر. دلارام رو اونجا حامله بودم. خداروشکر از نظر آذوقه روزی این بچه رو خداوند برام جور کرد، هیچی نداشتم وقتی رفتم. فرهاد خونه و زندگی رو همه رو آتیش زده بود دیگه. هیچی نداشتیم؛ یه دونه فرش داشتیم و تلویزیون قراضه. کم کم خونه پر شد.»
«۴ سال اونجا سرایدار بودم. از سن دلارام که اونجا ۷ ماهه حامله بودم تا ۸ ماه پیش که اومدم اینجا، سرایدار بودم. دیگه وقتی کرونا گرفتم هی استرس داشتم. من چرا اینجوری شدم؟ تعادل نداشتم.» اریسا پس از چهار سال سرایداری در آن ساختمان، اضطراب و استرس امانش نمی دهد و به سرای مهر پناه می آورد تا زندگی اش تغییر و پاک کند ذهنش را از هر آنچه که گره خورده به تشویش و دل نگرانی.
از روی تخت چوبی بلند می شود و از زیر شاخ و برگ های درختان می گذرد و به اتاق مدیریت می رود. نگاهم به رفتن اش دوخته می شود و به سرگذشت کسی فکر می کنم که یک ساعت با او هم صحبت بودیم. زنی که از کودکی طالب مهر و محبت از طرف اطرافیانش بود، اما همه کودکی و جوانی اش مسموم به نیرنگ ها و بی مهریهای دایره آدمهای زندگی اش می شود؛ زنی که امسال هشتمین سالگرد پاکی اش را می گیرد.
بیشتر بخوانید:
از "گور" برخاسته
منبع: ال مور
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات کاربران عزیز ال مور در مورد این پست