بدعت غلطی كه در تئاتر گذاشته می شود؛
نبرد رستم و سهراب یا نبرد با تئاتر!
به گزارش ال مور، اینروزها سامانه فروش بلیت نمایش نبرد رستم و سهراب بهای ۵۹۰ تا یک میلیون ۳۵۰ هزار تومانی را برای این نمایش تعیین کرده است؛ قیمتی که بطور حتم برای گروه سودآور ولی بدعتی غلط در تئاتر است.
خبرگزاری مهر -گروه هنر-فریبرز دارایی، روند تولید یک اثر نمایشی هزینه بر است و گروههای نمایشی با هزینه های بالایی برای تولید اثر نمایشی مدنظر خود مواجهند. هیچ وقت ساز و کار درست و مشخصی از جانب متولی تئاتر برای پشتیبانی از گروههای نمایشی جهت تأمین بخشی از هزینه های تولید وجود نداشته و اگر پرداخت کمک هزینه به گروههای نمایشی هم متوقف شود تأثیری در مشکلاتی که برای گروه ها وجود دارد ایجاد نمی کند چونکه مبالغ کمک هزینه ها بسیار ناچیز است. از دوره ای در تئاتر ایران با سوق دادن گروه ها به سمت تئاتر خصوصی، دولت وظیفه حمایتی خویش را از دوش برداشت و گروه ها را برای تأمین هزینه های خود به سمت فروش گیشه سوق داد. این امر سبب شد تا برخی گروههای نمایشی با هر ترفندی شده مردم را به سمت سالن اجرای نمایش بکشانند تا بتوانند به فروشی بالا در گیشه دست یابند. در کنار این روند معیوب و مخرب، متولی دولتی تئاتر هم هیچ گونه ساز و کار مشخصی برای تعیین بهای بلیت نمایش ها ایجاد نکرد و همین مساله سبب شد برخی گروه ها با عنایت به استفاده از چهره های بازیگری در نمایش خود و همینطور یدک کشیدن واژگانی چون «کنسرت نمایش» و «تئاتر موزیکال»، بهای بلیت را بالا ببرند. این اتفاق بیشتر از یک دهه است که در تئاتر ایران رخ می دهد و سبب شکل گیری نوعی تئاتر تجاری بی هویت شده است که نه تنها تأثیری در رشد فرهنگی و هنری جامعه ندارد بلکه سطح سلیقه مخاطب را هم پایین می آورد و سبب می شود که مخاطب به صِرف دیدن چهره های مطرح مورد علاقه خود با پرداخت بهای بالای بلیت به تماشای آن اثر یا آثار بنشیند. روند سرسام آور بلیت کنسرت نمایش ها در سال ۱۴۰۳ اوایل تیر سالجاری بود که کنسرت نمایش «سیصد» در مجموعه فرهنگی سعدآباد تهران روی صحنه رفت و بهای بلیت خویش را ۶۷۵ تا ۸۹۰ هزار تومان تعیین کرد. اینروزها حسین پارسایی هم که مدعی تولید و اجرای تئاترهای موزیکال است، می خواهد نمایش «نبرد رستم و سهراب» را در استادیوم بین المللی تنیس مجموعه ورزشی انقلاب روی صحنه ببرد. اجرای این نمایش از ۱۰ مرداد شروع می شود اما نکته قابل تأمل در رابطه با این اجرا، بهای بلیت تعیین شده برای نمایش است. در سایت فروش بلیت این اثر نمایشی بهای بلیت ها از ۵۹۰ تا یک میلیون و ۳۵۰ هزار تومان تعیین شده است، بهایی که نه تنها از بهای بلیت تمام تئاترهای تولیدشده بالاتر است بلکه رکورد گرانی بلیت را از کنسرتهای موسیقی پاپ هم ربوده است. معلوم نیست چرا یک گروه نمایشی به تنهایی می تواند صرف استفاده از چهره های بازیگری، با توجیه ساخت دکور آنچنانی و اجرا در فضایی غیرمتعارف در مجموعه ورزشی لاکچری باشگاه انقلاب تهران، قیمت بلیت اثر خویش را به دلخواه تعیین کند. این در حالیست بضاعت مالی اغلب مخاطبان تئاتر با عنایت به شرایط اقتصادی حاکم بر جامعه پاسخگوی چنین بهای بلیت هایی نیست و طبقه خاصی از اجتماع به تماشای این آثار می نشینند. روند قیمت گذاری بلیت های آثاری که حسین پارسایی به صحنه برد نکته قابل تأمل اینست که حسین پارسایی روزی مدیرکل هنرهای نمایشی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بود و با تمام شرایط و مشکلات تئاتر ایران آشنایی داشت ولی پس از کنار گذاشته شدن از صندلی مدیریت تئاتر و حضور مقطعی در مدیریت سینمایی، به سراغ تولید آثار نمایشی یا به قول خود تئاتر موزیکال رفت. وی در سال ۱۳۹۶ نمایش «الیور توییست» را با حضور چهره های بازیگری در تالار وحدت روی صحنه برد و بهای بلیت اجرای خویش را در آن مقطع زمانی ۴۰ تا ۱۴۰ هزار تومان تعیین کرد. پارسایی در سال ۱۳۹۷ نمایش «بینوایان» را بار دیگر با حضور چهره های بازیگری در سالن رویال هتل اسپیناس روی صحنه برد و بهای بلیت آن اجرا هم در آن مقطع زمانی ۵۵ تا ۱۸۵ هزار تومان تعیین شد. نکته قابل توجه اینست که بهای بلیت هر ۲ نمایش «الیور توییست» و «بینوایان» در دوران خود بهای بالایی بودند و به همین خاطر با اجرای این آثار واژه «تئاتر لاکچری» پررنگ تر از قبل در تئاتر ایران عنوان شد. وی از اردیبهشت سال ۱۴۰۲ نمایش «هفت خوان اسفندیار» را باز هم با حضور بازیگران چهره در تالار وحدت اجرا کرد و بهای بلیت این اثر نمایشی هم از ۱۲۰ تا ۳۶۰ هزار تومان بود. البته بطور حتم اگر سازمان هنری رسانه ای اوج حامی این اجرا نبود، بهای بلیت های این تئاتر بیشتر از مقدار تعیین شده لحاظ می شد. با گذشت تنها یک سال حسین پارسایی یک رکوردشکنی مثال زدنی در تعیین بهای بلیت نمایش های خود داشته است و حدود ۴ برابر بالاتر از اجرای سال قبل خود بلیت ها را قیمت گذاری کرده است. درست است که هزینه تولید آثار نمایشی آن هم تولیداتی که حسین پارسایی مدنظر داشته و دارد بالاست و می خواهد بعنوان کارگردان پروژه های سنگین تئاتر در ایران شناخته شود، اما نباید فراموش نماییم که مخاطبان تئاتر به دلار حقوق نمی گیرند که توانایی پرداخت چنین بهای بلیت تئاتری را داشته باشند. به صدا درآمدن زنگ خطر برای تئاتر ایران و انفعال وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی این که فروش بلیت روز اول این اجرا به پایان رسیده و متقاضیان برای خرید بلیت روزهای آینده اجرا هم صف کشیده اند نشانگر آن نیست که مخاطبان تئاتر توانایی خرید بلیت هایی با این بهای بالا را دارند بلکه مبین آن است که بخش اعظمی از این مخاطبان از افراد دارای توانایی بالای مالی هستند و همین مساله سبب می شود که قشر تئاتربین پایتخت و استانهای دیگر به صورت خودکار از طیف مخاطبان این اثر نمایشی کنار گذاشته شوند. شاید برای این افزایش بی رویه بلیت نباید تنها حسین پارسایی را مقصر تمام و کمال دانست بلکه باید این انتقاد را به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بعنوان متولی فرهنگ و هنر وارد کرد که چرا هیچ ضابطه ای برای پیشگیری از چنین روندهایی در تئاتر ایران وجود ندارد؟ آیا شعار «تئاتر برای همه» که طی دولت های مختلف مطرح شده و همیشه وزرای فرهنگ و ارشاد اسلامی دم از داشتن دغدغه بردن تئاتر به میان مردم و قراردادن آن در سبد فرهنگی خانوار می زدند، به این شکل محقق می شود؟ قیمت بالای تعیین شده برای بلیت های نمایش «نبرد رسم و سهراب» با هر توجیهی که باشد، زنگ خطری برای تئاتر ایران است چونکه دیگر گروههای تئاتری هم خویش را محق می دانند که این روند را پیش بگیرند و این امر سبب صدمه دیدن تئاتر، خالی شدن آن از کیفیت و محتوا و حذف شدن مخاطبان و علاقه مندان به تئاتر می شود.
منبع: almor.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات کاربران عزیز ال مور در مورد این پست